Antwoorden aan mijn evolutionistische vrienden  ·   door Thomas F. Heinze

Antwoorden aan mijn evolutionistische vrienden Door Wie zijn spechten ontworpen? Door Thomas F. Heinze     Vertaald door: Albert Allema

Dr. Luther Sunderland, een wetenschapper die een expert is in constructie, werd gefascineerd door het skelet van een specht, die onlangs was doodgegaan, dat hij buiten in de bossen vond. Zijn botten waren door insecten perfect schoongemaakt. Toen hij het skelet onderzocht, ontdekte hij iets vreemds: Kleine flexibele botjes kwamen vanuit de rechter neusvleugel van de specht, cirkelden rond achter zijn kop en nek, en kwamen in zijn bek aan de andere kant van zijn kop. Wat waren dit voor rare botjes? Verscheidene diersoorten hebben botten die de basis van de tong verstevigen en dat is het voornaamste doel van deze botjes in de tong van de specht(genaamd het tongbeen). Dat de tong naar achteren begint en achter de kop rondcirkelt, is echter iets heel bijzonders aan de specht!

    De tong van de specht

De specht vangt zijn voedsel met zijn tong, die weerhaken heeft en een beetje kleefstof aan het eind, zodat het larven kan oppikken die zich in hun tunnels in de boom verbergen. Door het cirkelen rond de kop en de nek onder de losse huid krijgt de tong genoeg extra lengte om ongeveer 15 centimeter naar binnen te kunnen in het hol van meneer de larf binnen in een boomstam.

Iets of iemand heeft de tong van de specht zijn unieke ontwerp gegeven. Hij is lang, maar in plaats van naar beneden te bungelen en verstrikt te raken rond takken wanneer hij vliegt, wordt hij onder de losse huid achter zijn nek bewaard. Terug daar verdelen de kleine botjes zich in wezen tot twee tongen, die weer terugkomen bij elkaar voor ze in de bek terugkomen. Dit detail van het ontwerp geeft zonder twijfel grotere precisie als de specht zijn tong naar de larf stuurt die hij op wil eten.

Een schedel van een specht(gezien van rechts) die de botten van de tong laat zien Er zijn vijf botjes, dun en flexibel met kleine verbindingen.1 Wat zorgde er voor dat zij naar buiten gaan door het rechter neusgat en hun schede daar bevestigen, 2 cen achter de kop en nek langs cirkelen 3, en terugkomen in de holte tussen de twee helften van de bek? 4

    Evolutie?

Volgens de evolutietheorie, is elke stap omhoog vanaf een enkele cel veroorzaakt door geleidelijk opstapelende kleine veranderingen, die zijn gebeurd door fouten in het kopiëren van informatie de constructie van levende dingen besturen. Deze fouten, die mutaties worden genoemd, worden door evolutionisten geclaimd toevallig te gebeuren, dat wil zeggen, zonder intelligente besturing door God. Fouten in het kopiëren van informatie maken geen betere instructies om complexere wezens te maken. Dat is de reden dat technici die met röntgenstralen werken zichzelf beschermen met loden schermen of loodschorten.

Evolutionisten geloven echter dat mutaties geleidelijk biologen hebben gemaakt vanuit een bacterie of Adam vanuit een amoebe. Zij geloven dat natuurlijke selectie gedurende miljoenen jaren de organismen heeft geselecteerd met mutaties die een klein beetje toevoegen aan het vermogen van het schepsel om te overleven en nageslacht voort te brengen, terwijl degenen met schadelijke mutaties dood gaan. De reden dat zij geloven dat deze verandering heel veel tijd kosten is dat de meeste mutaties toevallige veranderingen omhelzen in de commando’s die eiwitten maken die de belangrijkste onderdelen van cellen zijn. De kleine eiwitten zijn lange strengen van nog kleinere aminozuren. Bijna alle mutaties zijn schadelijk, zodat de organismes die overleven over het algemeen deze zijn met mutaties die slechts 1 aminozuur in 1 eiwit veranderen.

Omdat zelfs een simpel orgaan zoals een tong is opgebouwd uit heel veel eiwitten, zenuwcellen, bloedcellen, enzovoort, die heel goed gecoördineerd moeten worden, is het erg moeilijk om veranderingen in te denken van 1 aminozuur in 1 eiwit, die, welk orgaan dan ook, tot stand brengen. Waarom claimt men niet dat een grote groep mutaties ineens op het zelfde moment de botten, de spieren, de zenuwen enzovoort veranderde? Omdat vrijwel alle mutaties schadelijk zijn. Als je een groep van duizend mutaties zou hebben, en een van hen zou nuttig zijn, zouden honderden anderen genetische ziektes veroorzaken en het organisme uitroeien. Door vol te houden dat God niets deed en dat toevallige mutaties alles hebben gemaakt, hebben evolutionisten zichzelf in de hoek geschilderd, zonder behoorlijke manier om de oorsprong van een complex orgaan, welke dan ook, te verklaren.

Evolutionisten vermoeden dat de specht geëvolueerd moet zijn van een of andere andere vogel met een normale tong, die recht uit de bek kwam. Het scenario van mutatie zou echter nooit een normale vogeltong geëvolueerd kunnen hebben in een spechtentong. Waarom niet? Nadat een normale vogeltong rond gedraaid zou zijn en zou zijn begonnen met groeien onder de huid richting de achterkant van zijn kop, zou de tong volkomen nutteloos zijn, totdat de complete cirkel rond zou zijn. Alleen de laatste stap in de evolutie van de rong van de specht, wanneer de tong weer terugkwam uit de voorkant van de bek, zou waarde hebben voor de overleving.

Nadat een tong naar buiten zou zijn gekomen door het neusgat en naar achter geleid achter het hoofd, zou het de vogel een groot nadeel in de overleving gegeven hebben, tot het moment dat de tong en zijn botten lang genoeg gegroeid waren om helemaal rond de nek te groeien, terug in de basis van zijn bek en ver genoeg uit het eind te reiken om voedsel te bereiken. Omdat dit zowel botten, gewrichten, bloedvaten, zenuwen als vlees betrof, zou het vele mutaties nodig hebben gehad, waarschijnlijk verdeeld over miljoenen jaren. Zijn tong zou hem niet kunnen helpen om ook maar wat voedsel te vangen gedurende de miljoenen jaren, die het zou duren om de cirkel rond de achterkant van het hoofd af te maken, door 1 aminozuur in 1 eiwit per keer te veranderen. Het verliezen van de bijdrage van de tong aan het verzamelen van voedsel zou de specht een groot nadeel hebben bezorgd ten opzichte van andere vogels in de strijd om te overleven. . Het toevoegen van twee gewrichten en drie centimeter in de lengte, bijvoorbeeld, zou helemaal geen overlevingsvoordeel hebben toegevoegd zo lang het in de verkeerde richting groeide. Daarom zou deze soort mutaties nooit bewaard zijn gebleven.

De tong van de specht moet helemaal in één keer ontstaan zijn, een product van complex ontwerp. Dit zou een intelligente schepper vereisen. Als de tong van de specht niet ontworpen zou zijn, maar door toevallige mutaties was gevormd, zouden alleen de eerste mutaties die de tong verplaatsten naar het rechter neusgat en hem naar achteren richtten gebeurd kunnen zijn. Daarna zou de specht doodgehongerd zijn.

Evolutionisten vertellen ons dat een orgaan dat generaties lang ongebruikt blijft geëlimineerd zal worden, zelfs als de dieren blijven leven. Als, door een of ander wonder, de spechten zelf nog niet waren geëlimineerd, zou een tong die gedurende vele generaties nutteloos bleef zelf geëlimineerd worden. De tong van de specht geeft een sterke aanwijzing dat het een product van intelligent ontwerp en schepping is, veel eerder dan van evolutie. Sommige evolutionisten hebben zich dit gerealiseerd en hebben een ander verhaal bedacht over de manier waarop dit geëvolueerd zou kunnen zijn. Toen mij hier voor het eerst over werd verteld in een e-mail, leek het zo’n onmogelijke suggestie, dat ik er zeker van was dat ik het niet had begrepen, zodat ik bleef vragen totdat het absoluut duidelijk was dat het echt was wat hij zei.

Deze evolutionaire speculatie claimt dat de tong van de specht evolueerde van die van een normale vogel: geworteld achter in zijn keel en recht door zijn bek uitstekend, zoals de tong van andere vogels. Toen ontwortelde het einde van de tong aan de kant van de wortel zich, in plaats van het puntige einde van de tong, beetje bij beetje vanuit de plek achter in de keel, waar het normaal was bevestigd en het bevestigde zichzelf geleidelijk opnieuw met kleine stapjes, naar buiten door de achterkant van de opening van de bek, en zo steeds verder rond de achterkant van de kop. Op deze manier werd volgens het verhaal elke kleine verplaatsing bevoordeeld door natuurlijke selectie, omdat de lengte van de tong toenam en hoe langer de tong was, des te verder het kon doordringen in de doorgangen die de larf had gegraven in de boomstammen. Dit zou natuurlijk twee compleet verschillende soorten mutaties vereisen, die min of meer perfect gecoördineerd zouden moeten zijn. De mutaties die de wortel van de tong verplaatsten rond de kop, zouden gecoördineerd moeten zijn, met de mutaties die de lengte van de tong lieten toenemen. Anders zou, als de tong verder naar achteren verplaatst werd, steeds minder van de tong zelfs maar het eind van de bek bereiken, laat staan uitsteken uit de bek. Dit zou een nadeel geven in de overleving. Het feit dat min of meer gecoördineerde mutaties nodig zouden zijn, maakt het hele verhaal veel minder waarschijnlijk.

Echter, toen ik dit vreemde scenario toegezonden had gekregen, kon ik me voorstellen hoe het misschien mogelijk zou kunnen klinken voor een evolutionist, die zo veel geloof heeft in de evolutietheorie, dat hij moest geloven dat alles is ontstaan door natuurlijke selectie, die werkte op toevallige mutaties. Als een tong steeds verder uitstak uit de bek zou het tenslotte inderdaad steeds verder in het hol van de larf kunnen reiken en hoe meer larven de specht zou kunnen vangen, hoe meer nageslacht hij tot volwassenheid zou kunnen brengen.

Toen raakte het mij! Deze theorie verzuimt te melden dat voor ongeveer de eerste 3 centimeter, de wortel van de tong in de verkeerde richting zou moeten bewegen! Evolutionisten stellen dat de tong van de specht begon als een tong die achter in de keel was geworteld, precies zoals andere vogels, omdat zij claimen dat het evolueerde van uit een of andere gewone vogel. De enige manier waarop de wortel van de tong op de plek zou kunnen komen, waar het vanuit de zijkant van de bek naar buiten zou kunnen gaan, zou zijn om naar voren te verplaatsen vanaf zijn plaats achter in de keel. Ongeveer de eerste 3 centimeter zou het naar voren moeten verplaatsen en niet naar achteren! In het scenario dat zij hebben bedacht, vergroot het verplaatsen van de tong naar achteren, de waarschijnlijkheid dat hij wordt gekozen door natuurlijke selectie, dus in dat geval zou het verplaatsen van de tong van achter in de keel naar het punt waar het naar buiten zou kunnen gaan door de opening achterin de bek, de kans om gekozen te worden af laten nemen.

Als, anderzijds, het naar voren verplaatsen de tong verder naar buiten zou laten steken en zijn overlevingskans zou vergroten, dan zou verplaatsing naar achteren zijn o0verlevingskans hebben verlaagd. Het argument zonder bewijs dat de tong van de specht werd wat het tegenwoordig is door eerst de wortel rond het hoofd te verplaatsen is tegenstrijdig met zichzelf en logisch ondeugdelijk.

Het wordt nog erger. Nadat de wortel van de tong deze weg was gegaan rond de nek zou de wortel zich, volgens deze theorie, weer vastgezet hebben in de bek door het neusgat. Waarom zou het dat doen? Als het verlengen van de tong de overlevingskans van de vogel vergrootte, zouden door de natuurlijke selectie vogels gekozen worden met tongen die doorgingen met verlengen door zich onder de huid naar beneden te verlengen naar de buik van de vogel en zijn staart of zijn poot. De vogels, bij wie de evolutie van de tong halverwege stopte en waar de wortel van de tong zich weer vastzette in de bek door het neusgat, zouden worden geëlimineerd.

Zowel het voorwaartse als het achterwaartse evolutionaire scenario leidt tot absurditeiten en tot eliminatie door natuurlijke selectie. De tong van de specht levert een sterk getuigenis voor ontwerp.

    Andere systemen

De bek van de specht werkt als een gespecialiseerde beitel, geschikt om recht in de boom te hakken. Door te hameren op een stalen beitel, kunnen mensen in bomen hakken, zoals de specht doet met zijn bek. Echter, als wij beitelen, wordt ons stalen lemmet bot. Nadat we een bepaald aantal gaten hebben gebeiteld, moeten we onze beitels slijpen. Anders worden ze steeds botter en botter, tot ze niet meer te gebruiken zijn. God heeft de bek van de specht zo gemaakt dat hij zich zelf slijpt. Als het iets simpels zou zijn, dat zou kunnen gebeuren door kleine toevallige veranderingen, zou een of andere smid of metallurgische wetenschapper wel uitgevogeld hebben hoe je stalen beitels kunt maken, die zichzelf slijpen.

Als een mens zou proberen om larven te vangen, zoals een specht, maakt niet uit hoe scherp hij zijn beitel zou houden, dan zou hij niet weten in welke richting hij moest beitelen om bij de tunnels te komen met larven er in. Totdat de specht het complexe mechanisme had verkregen om een kleine larf in een kleine tunnel in een grote boom te lokaliseren en te raken, zou zijn gespecialiseerde tong geen waarde hebben. Net zo min zou het systeem om insecten te lokaliseren enige waarde hebben, zonder tong die lang genoeg was om de larf te bereiken. In feite zou nog de lange tong, noch het mechanisme om insecten te lokaliseren van enig nut zijn als de tong niet was uitgerust om zich aan de larf vast te kleven en het uit zijn hol naar buiten te halen. Als een van de drie ver voor de anderen was geëvolueerd, zou het geen nut hebben en zou het niet zijn geselecteerd.

Als alle bovenstaande systemen ontstonden in een gewone vogel, zou de botsing met de boom hem gedood hebben; zoiets als een stalen beitel in een boom slaan met het eind van je neus. Als hij de eerste klap had overleefd, zou hij het waarschijnlijk hebben opgegeven. De specht wordt echter niet alleen uitgerust met een sterke bek die zichzelf scherpt en een larvendetector, maar ook met een geweldig schokdempend systeem, dat zijn kop beschermt tegen schade. De eerste specht, waar de uitrusting om gaten te boren in bomen in zou zijn geëvolueerd, zou het beuken opgeven of zou jong zijn dood gegaan als de schokdempers nog niet op hun plek zaten.

Bovendien, vergeleken met andere vogels: “De staartveren (met name de middelste een of twee paren) zijn sterker in spechten, om slijtage te voorkomen, veroorzaakt doordat zij worden gebruikt om de vogel overeind te houden wanneer hij hamert met zijn bek. De structuur van de tenen en de schikking van de pezen en pootspieren, die daarmee te maken hebben, vormen een functioneel complex van eigenschappen, die het de specht mogelijk maken om boomstammen te beklimmen en in dezelfde houding te blijven tijdens het pikken in de boom.” (Encyclopedia Britannica CD 98, "Birds: Major Bird Orders: Piciformes, Form and Function", door de vertaler van dit artikel vertaald naar het Nederlands). Welk nut zouden de stugge veren, de gespecialiseerde structuur van de tenen, de larvendetector en de larventrekker hebben, zelfs met de om de kop heen draaiende tong en de schokdemper, als na het boren van een paar gaten de bek bot was geworden en niet meer kon hakken? Wanneer een aantal systemen allemaal op hun plek moeten zijn voor iets zal werken, wordt het onherleidbare complexiteit genoemd en het is een bewijs voor intelligent ontwerp.

    Conclusie

Volgens de evolutietheorie, wordt elk systeem zonder functie geëlimineerd door natuurlijke selectie. Als een van de systemen van de specht ver voor de andere systemen was geëvolueerd, die daar nodig waren om het te laten functioneren, zou het zijn geëlimineerd. Het bewijs is sterk tegen de opvatting dat de speciale systemen van de specht zijn ontwikkeld door toevallige mutaties, omdat een aantal verschillende systemen samen moesten werken. Het feit dat zij allemaal aanwezig zijn en functioneren laat zien dat deze verschillende systemen waren ontworpen en geschapen om samen te werken.

Omdat het bewijs laat zien dat spechten niet ontwikkeld kunnen zijn door toevallige mutaties, waarom zouden mutaties dan beschouwd moeten worden als de universele bouwers van elk deel van elk levend wezen, zoals de meeste evolutionisten volhouden? Het zou OK zijn om te geloven dat dingen veroorzaakt zijn door mutaties, wanneer goed bewijs tot deze conclusie zou leiden. De meeste genetische ziektes zijn voorbeelden. Een subtiele verandering in de volgorde van aminozuren in een eiwit zal vaak een functionerend eiwit in een ziekte veranderen. Maar laat het bewijs ook een gids zijn in gevallen als de specht, waar het bewijs zo sterk wijst naar intelligent ontwerp. Waarom zou je naar de conclusie gaan dat als mutaties diabetes veroorzaken, zij ook de pancreas gevormd moeten hebben en ook de lever, de vis, de aap en ons? Als je iemand een huis ziet afbreken met een kraan, die is uitgerust met een sloopkogel, dan neem je nog niet aan dat alle gebouwen in de wereld zijn gebouwd met kranen met sloopkogels.

Helaas is voor velen het evolutionaire geloof onderdeel van een overkoepelende religieuze structuur, waar alles in geramd wordt, of het nu past of niet.

Dr. Sunderland, de eigenaar van de schedel in het plaatje, schrijft: “De schedel van de specht is effectiever geweest in het overtuigen van wetenschappers van de tekortkomingen in de evolutietheorie dan welk boek dan ook uit de bibliotheek van de auteur. Andere vogels hebben ook tongbeentjes, maar het lijkt voor de hand liggend dat een of ander wonder nodig zou zijn om hen in het juiste neusgat te laten vasthechten. Een prominente evolutionist, die werkt voor een prestigieus wetenschappelijk tijdschrift vertrouwde na het te onderzoeken toe: ‘Er zijn zekere anatomische eigenschappen, die gewoon niet verklaard kunnen worden door geleidelijke mutaties gedurende miljoenen jaren. Tussen jou en mij gezegd, ook ik moet God soms aan het werk zetten.’”

Een andere wetenschapper leverde als commentaar, terwijl hij de tongbeentjes van een specht onder een microscoop onderzocht: “Het is erg makkelijk om het verschil te vertellen tussen dingen die door mensen zijn gemaakt en dingen die door God zijn gemaakt. Hoe meer je door mensen gemaakte dingen verheerlijkt, des te onbehouwener zien ze er uit, maar hoe meer je door God gemaakte dingen verheerlijkt, hoe preciezer en gecompliceerder zij overkomen.” (Luther D. Sunderland, Creation Research Society Kwartaalblad, jaargang 12, Maart 1976, p. 183)
 

Home:  Nederlands

www.creationism.org