De koningsvlinder begint haar leven als een eitje, gelegd door een volwassen koningsvlindervrouwtje op een blad van de zijdeplant, Asclepias syriaca. Het is dan ongeveer net zo groot als een speldeknop. Het eitje komt 3 tot 12 dagen later uit en de piepkleine geel-, wit- en zwart gestreepte wormachtige larve of rups heeft acht paar korte en stevig gebouwde poten om rond te kruipen, en mondonderdelen ontworpen om bladeren te kauwen, hetgeen zij dan ook gretig doet. Maar alleen de bladeren van de zijdeplant; geen andere plant is goed genoeg. De zijdeplant heeft eigenlijk een witkleurige, kleverige sap dat zeer giftig is voor andere dieren, maar geen enkele gevolgen heeft voor deze rups, behalve dan dat het op diens beurt de rups zelf giftig maakt tegen aanvallers zoals vogels die graag de rups als ontbijt zouden willen eten. En de vogels zijn wel slim genoeg om die rups met rust te laten.
Omdat de rups alsmaar eet en eet, groeit zij meer en meer. Spoedig wordt zij te groot voor haar vel en dan breekt haar vel open, waaruit de rups kruipt met een nieuwe en grotere vel dat ruimte heeft om verder te groeien. Gedurende ongeveer twee weken is dit wat de rups doet: Zij eet bladeren, groeit, vervelt, eet meer bladeren, groeit meer, vervelt. Zij zal dit vijf maal doen.
Uiteindelijk stopt ze met eten, vindt ze een beschut plekje, hangt haarzelf ondersteboven, spint ze een zijde omhulsel en vervelt ze nog een laatste keer. Maar deze keer is het geen grotere rups die uit het oude vel tevoorschijn komt, maar een compact pakket zonder poten, zonder ogen en zonder zichtbare lichaamsgedeelten, oftewel de pop, omhuld in een chrysalis. Het is niet veelgekleurd zoals de rups, maar het is felgroen met geel-gouden stippen.
Aan de buitenkant is er geen beweging te zien, maar binnen is er veel actie. Het hart klopt nog, maar de rest van de interne organen lijkt op een groene gelei, terwijl de gehele massa zich vervormt tot een compleet ander schepsel. De groene kleur wordt donker en verandert in bruin. Voor een leek schijnt het pakketje dood te zijn. Maar geleidelijk verandert de kleur wanneer de chrysalis helder wordt, en oranje en zwarte oppervlakken zichtbaar worden, de kleuren van een volwassen vlinder.
Eindelijk, na ongeveer twee weken, breekt de chrysalis open, en een volwassen vlinder komt tevoorschijn. Het heeft zes lange poten, een mond met een holle "roltong", proboscis, die wordt gebruikt om nectar uit bloemen te drinken, en twee paar verschrompelde vleugels die zich snel uitzetten wanneer vloeistof van het lichaam naar de aderen van de vleugels wordt gepompt. Terwijl de vleugels uitzetten, wappert de vlinder ze langzaam heen en weer met de nieuwe verkregen vliegspieren totdat ze droog zijn, opdat de volledige gestrekte vleugels stijf zijn en gereed om te vliegen.
Spoedig vliegt de vlinder de lucht in en mag ze te vinden zijn in een bloementuin, nectar drinkend met haar uitgerolde proboscis of vliegend terwijl ze een partner zoekt om de hele cyclus opnieuw te beginnen.
