Giraffen: Dieren die opvallen in de menigte Door Lynn Hofland (Vertaald door: Albert Allema)

Giraffen vallen op in een menigte. In de dierentuin of in hun natuurlijke habitat in Centraal Africa torenen zij boven andere dieren uit en zij zijn de op een na grootste landdieren, die tegenwoordig nog leven (de Afrikaanse olifant is de grootste). De lengte van zijn nek heeft menige toeschouwer bekoord door de jaren heen. Sommigen vragen zich af: “Hoe kreeg de giraffe zijn lange nek?”.

Wanneer men ziet hoe een giraffe met een schofthoogte van 3 meter zijn 2,5 meter lange nek uitstrekt, zover als dat mogelijk is, en daar dan weer 30 centimeter aan toevoegt met zijn lange raspende tong voor die tak hoog in een acaciaboom, die net buiten bereik lijkt, zou men kunnen geloven dat het uitstrekkende proces het groeiproces van de nek van de giraffe dreef. Maar is een giraffe werkelijk in staat om ook maar iets aan zijn lengte toe te voegen?

    Als één kenmerk veranderde, zou het het geheel niet aantasten?  Laten we eens naar de giraffe kijken

De giraffe is een zoogdier, daarom lijkt een groot gedeelte van zijn anatomie op die van andere zoogdieren. Zoals de meeste andere zoogdieren heeft de giraffe zeven nekwervels. Wat als het geen zeven wervels zou hebben tussen de schouders en de schedelbasis? De korte nek van mensen ondersteunt met weinig inspanning een hoofd, dat in de opgerichte houding perfect in evenwicht is. Het grote hoofd van een giraf moet altijd omhoog gehouden worden. Wanneer hij staat, spannen bijna de helft van zijn nekspieren zich, die samen ongeveer 225 kilo wegen. De benodigde hoeveelheid spieren is direct gerelateerd aan het aantal wervels dat moet worden ondersteund. Verminderen van het aantal wervels naar twee, bij de schedel en bij de borst, zou het gewicht enorm verkleinen en er zou minder energie nodig zijn om te overleven. Als voedseltekort de drijvende kracht zou zijn voor de nek om te veranderen, zou dan het aantal nekwervels en gewrichten ook niet te veranderen zijn door zulke evolutionair processen? Natuurlijk zou het probleem met zo’n ontwerp zijn dat de flexibiliteit verloren gaat en dat de breekbaarheid ernstig zou toenemen, als de giraffe een klap zou krijgen tegen zijn kop of nek.

Op de zelfde manier, het hebben van een nek met meer wervels zou precies het omgekeerde effect hebben: een groter energieverbruik en een grotere spiermassa om te ondersteunen. Dat zou er voor zorgen dat het zwaartepunt van de giraffe, dat nu tussen de voorpoten ligt wanneer de kop is opgericht, naar voren zou verschuiven, waardoor de achterpoten los van de grond zouden komen – aangenomen dat de voorpoten sterk genoeg zouden zijn. Zeven nekwervels is een uitstekend ontwerp

Met een kop die zo hoog in de lucht is, moet het enorme hart van de giraffe geschikt zijn om genoeg zuurstofrijk bloed drie meter omhoog bij het brein af te leveren. Dit zou een probleem zijn (waaronder een te hoge bloeddruk) wanneer de giraffe water zou drinken met zijn hoofd naar beneden, ware het niet dat de giraffe een unieke verzameling van versterkte slagaderwanden, by-passen en kleppen, een net van kleine bloedvaten (de rete maribile of het ‘geweldige net’) en drukgevoelige signalen die zorgen voor een adequate bloedtoevoer naar het brein met de juiste druk. Zelfs voor hen die dit beschouwen als gewoon: ‘aanpassing aan hoge krachten als gevolg van de zwaartekracht in het cardiovasculaire systeem’ is de giraffe uniek.
 

Even wonderlijk is het dat het bloed zich niet ophoopt in de poten en dat een giraffe niet overvloedig bloedt als hij zich snijdt in een poot. Het geheim ligt in een extreem taaie huis en een innerlijke fascie(bindweefsel rond botten, spieren en gewrichten) dat ophoping van bloed voorkomt. Deze combinatie is uitgebreid bestudeerd door wetenschappers van de NASA tijdens hun ontwikkeling van zwaartekracht-oplossingen voor astronauten. Even behulpzaam om overvloedige bloedingen te voorkomen is dat alle slagaders en aders erg diep onder de huid liggen.

De haarvaatjes die het oppervlak bereiken zijn extreem klein en de rode bloedcellen zijn ongeveer een derde van de grootte van de menselijke rode bloedcellen, wat doorgang door de haarvaatjes mogelijk maakt. Het moge duidelijk zijn dat deze unieke kenmerken van de giraffe allemaal interactie hebben met de nek en dat zij daar van en onderling afhankelijk zijn.

Maar er is meer. De kleinere rode bloedcellen zorgen voor een grotere oppervlakte aan de buitenkant, wat een hogere en snellere absorptie van zuurstof in het bloed mogelijk maakt. Dit helpt om genoeg zuurstof te houden in alle extremiteiten, waaronder de kop.

De longen werken in samenwerking met het hart om de giraffe van de noodzakelijke zuurstof te voorzien, maar op een manier die uniek is voor de giraffe. De longen van een giraffe zijn acht keer zo groot als die van mensen, en zijn ademhalingssnelheid is ongeveer een derde van die van mensen. Langzamer ademhalen is noodzakelijk om het benodigde grote volume lucht uit te wisselen zonder dat de lucht te snel gaat in de 3,6 meter lange luchtpijp van de giraffe. Wanneer het dier een frisse ademteug inademt, kan de zuurstofarme lucht van de vorige ademteug niet volledig uitgeademd zijn. Voor de giraffe is dit probleem verergerd door de lange luchtpijp, die meer zuurstofarme lucht zal vasthouden dan mensen in één ademteug in kunnen ademen. Het volume van de longen moet groot genoeg zijn om deze ‘slechte lucht’ een klein percentage van het totaal te maken. Dat is een natuurkundig probleem dat de giraffe heeft opgelost.

Om het wonder nog groter te maken, bevestigt ook de geboorte van de giraffe Intelligent Design. Het nieuwe kalf valt in het leven vanaf 1,5 meter hoogte, omdat de moeder niet comfortabel gehurkt op de grond kan zitten, en op de grond liggen zou een serieuze uitnodiging zijn aan een leeuw of een ander roofdier om de moeder aan te vallen. Zoals in alle zoogdieren is de kop bij de geboorte disproportioneel groot ten opzichte van de rest van het lichaam en het wordt een uitdaging om het naar beneden door het geboortekanaal te krijgen.

De baby giraffe heeft als extra uitdaging dat hij een erg breekbare lange nek heeft, die de kop aan de rest van zijn 70 kilo zware lichaam verbindt. Als de kop er eerst uit zou komen, zou de nek zeker breken als de rest van het lichaam er boven op zou vallen. Als de kop als laatste zou komen, zou de nek zeker breken als het lichaamsgewicht probeerde om de kop uit de moeder te rukken. Deze duidelijke impasse wordt opgelost doordat de heupen aan de achterkant veel kleiner zijn dan de schouders aan de voorkant en de nek is precies lang genoeg zodat de kop rustend op de heupen aan de achterkant door het geboortekanaal kan en de nek is plooibaar, wat een dergelijke bocht van de nek mogelijk maakt.

Dit is een perfecte uitgang, die onmogelijk zou zijn in elke andere combinatie of met elke andere nieuwe lengte van de nek. Binnen minuten staat het kalf dankbaar tussen de poten van de moeder. In slechts vier jaar groeit het kalf van geboorte naar volwassenheid, waarbij de nek groeit van een zesde naar een derde van de totale hoogte van de giraffe. Deze groei is nodig om de lengte van zijn poten in te halen en om zijn nek te buigen om water te drinken. Het voedsel van het kalf is in het eerste jaar alleen de voedselrijke melk van de moeder, die makkelijk bereikt kan worden.

Ecologisch gezien is de giraffe perfect gematched met zijn omgeving. Er is een boom bijknipper nodig om te voorkomen dat de snelgroeiende schaduwbomen de grond overschaduwen en het hard nodige gras doden dat voedsel levert voor de andere savannedieren. Er is ook een schildwacht nodig dat boven het hoge gras kan kijken en de bewegingen van de roofkatten kan observeren. De giraffe is daar niet alleen groot genoeg voor, maar kan uitstekend zien en heeft een nieuwsgierige aanleg. Na het waarschuwen van andere dieren met een paar zwaaien van zijn staart, zal de giraffe dapper uit het gevaar weg stappen. De grote lichaamshoogte, de taaie huidlagen, de dodelijke achterhoeven en de lange snelle stappen maken de giraffe tot een ongewenste prooi voor roofdieren.

Suggereren dat dit alles geëvolueerd zou kunnen zijn in een klasse dieren, waarbij alle denkbare verwanten ontbreken en dat dit zo zou zijn ontwikkeld, alleen door een verondersteld gebrek aan voedsel op grond niveau, is ongerijmd. Zouden anderen die zich voeden op grond niveau, die kwetsbaar zijn voor grote katten en door dezelfde kosmische straling worden gebombardeerd, geen meer giraffe-achtige gestalte bereiken?

Het is interessant dat er anderen zijn die zich voeden aan bomen. De girafgazelle van Afrika heeft de langste nek in de familie van gazelles, heeft een lange tong en eet bladeren van bomen, terwijl hij op zijn achterpoten staat. De schroefhoorngeit uit Afghanistan beklimt bomen tot 8 meter hoogte om blaadjes uit bomen te eten. Andere zoogdieren hebben ook trek in de bladeren van bomen, maar geen van het zal ooit een giraffe worden en de giraffe komt al helemaal niet van een ander ‘minder-dan-giraffe’-dier.

We kunnen niet weten of omstandigheden in het verleden dezelfde waren, maar de ‘noodzakelijkheid om te overleven door steeds hoger te reiken naar voedsel’ is zoals zoveel Darwiniaanse verklaringen van dit soort, weinig meer dan een post hoc speculatie. Het fossielenbestand bevestigt dit en het unieke en wonderlijke ontwerp dat in dit dier wordt gezien verifieert het. De lof, de glorie en de eer gaan naar de Schepper van de giraf.
 

1. Percival Davis and Dean H. Kenyon, Of Pandas and People, Haughton Publishing Company, Dallas (Texas), 1989, p. 71.

2. Alan R. Hargens, Developmental Adaptations to Gravity/Cardiovascular Adaptations to Gravity in the Giraffe, Life Sciences Division, NASA Ames Research Center (California), 1994, p. 12.

3. Helen Roney Sattler, Giraffes, the Sentinels of the Savannas, Lothrop, Lee and Shepard Books, New York, 1979, p. 22.

4. Francis Hitching, The Neck of the Giraffe, Where Darwin Went Wrong, Ticknor and Fields, New York, 1982, p. 179.

Home:  Nederlands

www.creationism.org